ოფისში მთელი კვირა ვეძებდით სტეპლერს. მხოლოდ თვის ბოლოს ვიპოვნეთ, მაგიდის შუაში იდო. ყველას უკვირდა, როგორ ვერ შევამჩნიეთო. მართლა შუაში იყო. უცნაურია.

მე ამაზე ჩემი მოსაზრება მქონდა, რომელიც, რა თმა უნდა, სხვებისთვის არ გამიზიარებია: სტეპლერს ვერ ვამჩნევდით, რადგან ის ზუსტად მაგიდის შუაში იყო – 90 გრადუსით მონიტორიდან, პარალელურად ერთჯერადი ქაღალდების ყუთიდან. წინა დღეს მიწისძვრა მოხდა, სტეპლერი გადაადგილდა და, როდესაც სიმეტრია დაარღვია, ჩვენ ის მაშინვე შევნიშნეთ.

დღეს ვფიქრობდი, რომ ჩემს ცხოვრებაში ასეთი ,,მიწისძვრა” ომი იყო. ომი, რომელმაც ყველა სიმეტრია არია და მომცა საშუალება, დამენახა ის, რაც დაკარგულია. რასაც ვერასოდეს შევამჩნევდი

 

***

მას შემდეგ, რაც მამა გარდაიცვალა, მე კი ქრონიკული ასთმა დამიდგინდა, მთელი დროის გატარება სახლში მიწევდა, 4 ქალთან და ერთ კატასთან.

ომი ახალი დამთავრებული იყო და ,,პეკინის’’ ქუჩაზე, დევნილთა საერთო საცხოვრებელში, ვცხოვრობდი, დედასთან, ბებიასთან, კლარასთან და გიჟ ლუიზასთან, რომელსაც ოთახს ვაქირავებდით.

როცა ისეთ სახლში იბადები, რომელშიც მხოლოდ ქალები არიან, ომსაც სხვანაირად აღიქვამ. სარეცხი „პარაშოკი“, ცივი წყლისგან ჩალურჯებული თითები, „კრახმალი’’ და დედას ღიმილი, გაფენილი სარეცხის ფონზე. ესაა ჩემთვის ომი და არა - მამაჩემის მოოქროვილი სახელი დაღუპულ გმირთა მემორიალზე.

მთელი დღე ოთახში, ქალებთან. გარეთ - მხოლოდ დედასთან ერთად. მათი ყოველდღიური საუბრები, განცდები, ტირილი და ასე 8 წლამდე. შემდეგ ამ დაავადებამ გამიარა, მაგრამ, ამ 8 წლის განმავლობაში, 4 ქალთან ერთ ოთახში ცხოვრებამ, ზოგჯერ მგონია, ჩემს ფიზიკურ სხეულზეც იმოქმედებდა: თითები, ჩემი - გრძელი, ნაზი, თხელი.

მთელი დარჩენილი ცხოვრება. ამ ხელების დამალვაში გავატარე.

 

ბებია

პირველი, რასაც მთელი ბავშვობა გაღვიძებისას ვხედავდი, ეს იყო ბებიაჩემის ტუჩები ჩემს თავთან. რაღაცას ჩურჩულებდნენ. სიტყვებს ვერ ვარჩევდი, მაგრამ ვხვდებოდი, რომ მილოცავდნენ. რამდენიმე წლის შემდეგ სიტყვებიც ამოვიცანი – ეს სახელები იყო ნისიის რვეულიდან, ოჩამჩირეში, ბებიას ბუფეტში, ვალი რომ ჰქონდათ. ომის შემდეგ ეს ხალხი ჩვენსავით მიმოიფანტა და სახელებით სავსე სია შერჩა ბებიას. დღე არ გასულა, ამ ხალხის საძებრად არ წასულიყო. ამბობდა, ჩემი 5 მანეთი მართებთო. დედა კი - კარს უკეტავდა. ერთ დღესაც, მორიგი ჩაკეტვის დროს, დედამ რაღაც მანიშნა, იმ ჟესტს ზუსტად ვერ ვიხსენებ, მაგრამ ნიშნავდა, ვერ არისო.

ბებია მთელ დღეებს გაშლილი, თეთრი თმით, ბუზის საკლავითა და ფსალმუნის წიგნით დადიოდა. პირსახოცი ზუსტად ისე ჰქონდა ცალ ხელზე გადაკიდებული, როგორც დიაკვანს. დადიოდა ოთახებში და მევალეების სახელებს ისე წარმოთქვამდა, როგორც ლიტურგიას აღასრულებენ.

ხანდახან ხელებს თავთან მომიტანდა, თითებს ისე მოუჭერდა, თითქოს რაღაცას ჩაჭიდა ხელიო და ფანჯრისკენ მოისროდა. ასე ცდილობდა ჩემი გონების განწმენდას. შემდეგ კარტოფილს შემიწვავდა. უხახვოდ.

ჩვენს ოთახში, კედელზე, მსოფლიო რუკა ეკიდა, მის უკან კი ტარაკნების ბუდე იყო. მე და ბებია ვისხედით რუკის წინ, მე ვაყოლებდით თვალს გამომძვრალ ტარაკნებს, ბებია მიხსნიდა, რომ ახლა, ამან ურალის ქედი გაიარა და გაუყვა რუსეთის ჩრდილოეთ საზღვარს, ყინულოვან ოკეანესთან, შემდეგ, ბალტიის ზღვისა და ავსტრიის გავლით, ალპებამდე მივიდა, ალპების უმაღლესი მწვერვალი 2230 მეტრია, ხაზს გაუსვამდა ხოლმე. განათლებული ქალი იყო ბებია. სკოლის ბუფეტში მუშაობდა.

გაუქმებული ლიფტის შახტში ოთახი გვქონდა, კომპოტების შესანახად ვიყენებდით. შემდეგ ფანჯარაც გავუკეთეთ. ბებია ამბობდა, რომ იქ მისი მოგონებები ცხოვრობდნენ, ამიტომ, შესვლისას ოდნავ აღებდა, გაქცევა რომ არ მოესწროთ. დაკეტვისას კი, მანამდე ფორიაქობდა, სანამ ბოქლომს არ გაუყრიდა, საბოლოოდ. გასაღები მხოლოდ ბებიას ჰქონდა, კისერზე ეკიდა.

როცა კომპოტის გამოტანა გვინდოდა, დედა მავალებდა ბებიასთვის გასაღები ამომეცალა. დედა გააღებდა ოთახს, გაანიავებდა, გამოხვეტდა. შემდეგ ფანჯარას დაკეტავდა და მე ბებიას ისევ ჩამოვკიდებდი გასაღებს.

იმ დღეს, როცა ეს ამბავი მოხდა, ბებიას კვლავ ამოვაცალე გასაღები. დედამ კომშის კომპოტი გამოიტანა. გაასუფთავა, ქილის თავი ცხელ წყალს შეუშვირა.

საბოლოოდ კომპოტი არ დაგვილევია.

მეზობლების კივილი.

უამრავი ხალხი ჩვენს სართულზე.

ბებია მკვდარი ვიპოვნეთ ლიფტის ოთახში, ფანჯარა ღია იყო – ეტყობა, დედას დაავიწყდა დაკეტვა.

დედაჩემის მხარი და მასზე მონაცვლე უცხო ხელები, ჯერ ნაოჭიანი, შემდეგ ფრჩხილებმოვლილი, ბეჭდიანი, აწითლებული… ხელები სამი წამის განმავლობაში სათითაოდ ჩერდებიან დედას მხარზე. ისმის ხმა: თანაგიგრძნობ. შემდეგ ხელები იცვლებიან.

დედა შავებში, ბებიას კუბოს წინ.

 

დედა

ბებიის გარდაცვალებისას დაწყებით კლაში ვსწავლობდი და ერთ წელსაც არ ჩაუვლია ისე, დედას ვინმე არ გარდაცვლოდა, ქმარი, ძმა, დედა...

40 დღე დაუჯდომელების კითხვა, წესის აგება, დაკრძალვა, მესაფლავეების სუფრა, წლისთავი…

ჩვენს სახლში მუდმივად სარკმევლის სუნი იდგა. ისმოდა ლოცვის ხმა და სკამები მთელ ოთახში ეწო, კედლის გასწვრივ. პატარა ვიყავი და ეს ყველაფერი ჩემში რეალურსა და მიღმიერ სამყაროს ერთმანეთში ხლართვდა. მიჭირდა მათი გარჩევა. ეს საკმაოდ დიდხანს გაგრძელდა, 8 წლამდე, სანამ დამოუკიდებლად შევძლებდი სახლიდან გასვლას.

სადილობისას, დედას თითო საინი ღომი გარდაცვლილებისთვის ამოჰქონდა და სუფრაზე ვალაგებდით, ჩვენ გვერდით, ცარიელი სკამების წინ. ერთ საინს ეზოში გამატანდა. იქ, სადაც მამაჩემის ,,ზილი’’ ეყენა. დაჟანგული მანქანა უკვე მიწას შეზრდილიყო, მე კი ღომს მძღოლის მხარეს ვდებდი.

„შოფერი’’ კაცი იყო მამაჩემი, მთელი ცხოვრება ამ მანქანის ტარებაში გაატარა. დედაჩემიც ამ მანქანით მოიტაცა, 9 აპრილს ამით ყოფილა პარლამენტის წინ. მეზობლები მიყვებოდნენ, როგორ მიამაგრა ამ „ზილს’’ პულიმიოტი და აფხაზეთის ომში წავიდა. შემდეგ მოკვდა. ს. ჭალადიდთან. მთელი ბავშვობა ვფიქრობდი, როგორი იყო ეს ადგილი. მამაჩემის გვამი ზღვის ნაპირზე უფრო ლამაზად მეჩვენებოდა. მამას სამხედრო ფორმა ჩემს უჯრაში მქონდა შენახული: ჯინსები, სპორტული ზედა, წითელი „საროჩკა’’.

 

დედა ისველებს თითს. წიგნს შლის.

ქსეროქსის აპარატი.

თეთრი ნათება მის სახეზე.

შემდეგ ისევ თითს ისველებს და ასე დღეში ათასჯერ. მე კი ყოველ ჯერზე აღფრთოვანებული ვუყურებ ამ სანახაობას. ეს ცეკვასავითაა: ცეკვისას, შემდეგ მოძრაობას იმიტომ არ აკეთებ, რომ გჭირდება, ეს უბრალოდ გსიამოვნებს, ან ცდილობ სხვას ასიამოვნო.

მაშინ, არ ვიცოდი, რატომ ისველებდა დედა თითს, ამიტომ, მეგონა, ამას ჩემთვის აკეთებდა. ცეკვავდა და მეც აღფრთოვანებული ვუყურებდი. შემდეგ გავიზარდე და ყველაფერი გავიგე. ამის შემდეგ დედას არ უცეკვია.

დედა ქსეროქსის აპარატზე მუშაობდა. პატარა ჯიხურში, მეტროსთან. ჯიხური თეატრალურ უნივერსიტეტთან ახლოს იყო და არ მახსოვს, სარეჟისოროს კურსდათავრებული, რომლსაც დედაზე საკურსო ფილმი მაინც არ გადაეღო.

ისინი მოდიოდნენ, ალაპარაკებდნენ დედას, როგორ გადმოვედით სოხუმიდან, რამდენი შვილი ჰყავდა, რა პირობებში ვცხოვრობდით… შემდეგ მიდიოდნენ. მე კი საღამოს ვიწექი დივანზე, დედას წინ, და ვუყურებდი ქსეროქსის პერიოდულ თეთრ ნათებას დედას სახეზე, შავ კაბაზე. ნათებას ჯიხურის კედლებზე, სადაც დედა უკვე 7 წელია, მუშაობდა, მაგრამ არც ერთი ფოტო ეკიდა – არც მეუღლის, არც სოხუმის, არც ხატი, არც კალენდარი.

ნათება ცარიელ კედლებზე.

ნათება ცარიელ კედლებზე.

ნათება ცარიელ კედლებზე.

დედაზე საუკეთესო ფილმი მე გადავიღე.

დედა მთელ ცხოვრებას მამზადებდა საფლავისთვის, ჩემს დას კი საფლავის წინ დგომისათვის, სადაც, ჩემი სახელის გასწვრივ, მოოქროვილი სიტყვებით ეწერა, გმირულად დაეცა ბრძოლის ველზეო.

შემდეგი ომისთვის მამზადებდა დედა.

კლარას (ჩემს მეზობელ გოგოს) ყველაფერი ასწავლა, როგორ ელოცა ჩემთვის, მიცვალებულთა პარაკლისში როგორ მოვეხსენიებინე, როგორ გადაექცია ჩემს საფლავზე ღვინო აღდგომისას.

მაგრამ ომი უფრო მალე მოხდა, ვიდრე დედა მოელოდა – 2008-ში, ჯერ კიდევ სკოლის მოსწავლე ვიყავი. ასე გადავრჩი.

ახლა დედა მკვდარია. მისი ნასწავლი წესებით კი მის საფლავს ვუვლი.

მე მაინც მიმაჩნია, რომ უბედურად მოკვდა. ქალები ხომ იმიტომ აჩენენ შვილს, რომ მათი საფლავი ჰქონდეთ. დედებს ყოველთვის მათთან უნდა რომ იყო. შვილები კი მიდიან. მხოლოდ მკვდარი შვილები რჩებიან დედებთან.

 

ლუიზა

ჩვენი კორპუსი, ორი 16-სართულიანი ბლოკისგან შედგებოდა და ვერავინ მივხვდით, როგორ შემოერტყა ჩვენს დასახლებას საზღვარი. ეს კულტურული საზღვარი იყო, თბილისური წესისგან ამოგლეჯილი პატარა სივრცე.

ყველგან სარეცხის თოკები. ყველგან გაფენილი სარეცხი: ოთახებში, ფანჯრებთან, გარაჟებზე. ომგამომვლილი ხალხის უსუსური მცდელობა განწმედისა.

ბებიას სიკვდილის შემდეგ, ლიფტის შახტი გავაქირავეთ, ახლა შიგნით გიჟი ლუიზა თავის 5 შვილთნ ერთად ცხოვრობდა.

თუ ვინმე რევოლუციას, ან პარლამენტის წინ აქციის გამართვას მოინდომებდა, მაშინვე ჩვენს კორპუსთან მოცვივდებოდნენ, ჟურნალისტებთან ერთად, და ქვემოდან დაიძახებდნენ: „ლუიზა! ლუიზა, გამოდი!“ გიჟი ლუიზაც მაშინვე გამოვარდებოდა თავის 5 შვილთან ერთად, ბენზინის ავზით ხელში, პარლამენტის წინ დადგებოდა, თავზე ბენზინს გადაისხამდა და ყვიროდა, თავს დავიწვავო. ხალხიც მოდიოდა.

ერთი წელი მართლაც ამართლებდა: ჟურნალისტებს ემოციური სიუჟეტები გამოსდიოდათ, ხალხი აქციაზეც მოჰყავდათ. გიჟ ლუიზას მეტსახელიც შეარქვეს – „კალონკა’’, მაგრამ მერე ყველას მოსწყინდა, თავად პოლიტიკოსებსაც კი.

„კალონკას’’ მთელ სხეულზე დამწვრობები ჰქონდა, შავები ეცვა და ბენზინის სუნი ასდიოდა. თავისი 5 შვილი სულ თან დაყვებოდა. ლუიზა ყოველთვის ნერვიულობდა, ყვიროდა... მშვიდად მხოლოდ მაშინ იყო, როცა ქალიშვილს თმებს უვარცხნიდა.

გიჟ ლუიზას 4 ბიჭი და ერთი გოგო ჰყავდა - კლარა. ბიჭები დედასავით შავები და ჭუჭყიანები იყვნენ, მხოლოდ კლარა იყო სუფთა, ჰქონდა თეთრი კანი და გაშლილი, ოქროსფერი თმა.

2003 წლის რევოლუციის დროს, კალონკამ ბოლოჯერ სცადა ბენზინის გადასხმა, პარლამენტის შენობის წინ, ისევ არ დააცადეს, მაგრამ, ეტყობა, საწვავის წვეთები კლარას მოხვდა თმაზე. სანამ მას დავარცხნიდნენ , ბავშვები ეზოში ვთამაშობდით, ვიღაცამ სანთებელა ააფეთქა და ეს ნაპერწკალი კლარას მოხვდა თმაზე, ცეცხლი წაეკიდა. არაფერი დაშავებია, მეორე დღესვე გამოწერეს საავადმყოფოდან, ოღონდ თმა არ ჰქონდა, არც ერთი ღერი.

ამის შემდეგ ლუიზას ოჯახი ჩვენგან გადავიდა. მხოლოდ რამდენიმე დღის წინ გავიგე კლარასთნ, დედამისი 13 ივნის წყალდიდობაში მოყოლილა. გადარჩა.

„კალონკა’’– წყალდიდობაში. „ალონკა’’ – წყალდიდობაში.

 

კატა

ჩვენი კორპუსის ეზოში წინათ ძაღლსაშენი იყო. სუნის გამო, აქაურობას კატები დღემდე არ ეკარებოდნენ. არავის უნახავს ჩვენს უბანში კატა.

ერთ დღესაც თაგვები შემცირდნენ და ვიღაცამ თქვა, ეტყობა, კატა გამოჩნდაო. კორპუსის თითოეული მოსახლე თავის კართან უტოვებდა მას საჭმელს.

მეორე დღეს ჯამი ცარიელი ხვდებოდათ.

თაგვების რიცხვი იკლებდა.

კატა არავის უნახავს.

მახსოვს, ომი ჯერ კიდევ ახალი დამთავრებული იყო, როდესაც ხალხი ერთმანეთს ხვდებოდა, არ იცოდა, დამწუხრებული სახე მიეღო, თუ ამ კატის ამბავზე გაეხუმრა.

წლები გადიოდა, ჩვენ უკვე ყოველდღიურ წესად გვქონდა მისთვის საჭმლის დატოვება.

ჯამი ცარიელი გვხვდებოდა.

თაგვები იკლებდნენ.

კატა ისევ არავის ენახა.

ერთხელ მეექვსე სართულის ცირა ჭკადუამ თქვა, იქნებ ეს კატაც ლტოლვილიაო. იმ ზამთარს შუქი საერთოდ არ გვქონია, პურის ფასმაც მოიმატა, მაგრამ მთელი ზამთარი სიცილში გავატარეთ, ცირას გულუბრყვილობამ გადაგვარჩინა.

ამ ამბიდან 6 წლის შემდეგ, ზოგი უკვე ამბობდა – არანაირი კატა არ არსებობსო, სხვები კი - ამ უჩინარი კატის უჩინარ კნუტებზე საუბრობდნენ. მეც აქტიურად ვუჭერდი მხარს რომელიღაც მოსაზრებას. ახლა კი მგონია, რადგანაც ლტოლვილები ეკლესიაში არ დავდიოდით, ჩვენ გვჭირდებოდა რამის რწმენა, ამიტომ გამოვიგონეთ კატა.

ჩემი აქ ცხოვრების ბოლო წლებში ყველა მიხვდა, რომ ის არ არსებობდა, მაგრამ კართან ისევ ტოვებდნენ ნარჩენებს. მეორე დღეს ჯამი ცარიელი ხვდებოდათ. კატა ისევ არავის უნახავს.

 

კლარა

უკვე უნივერსიტეტში ვსწავლობდი და იმ ფულით, რომელიც ინვესტორმა გადაგვიხადა, ვარკეთილში ერთოთახიანი ბინა ვიყიდე. საერთო საცხოვრებლის ადგილას სავაჭრო ცენტრი იყო.

მესამე კურსზე უკვე ეჭვიც მეპარებოდა, ეს მოგონებები სიმართლე იყო, თუ ჩემი გამოგონილი. წლები გადიოდა და ბებიას მევალეთაგან უმეტესობის სახელი უკვე დამვიწყებოდა.

უცნაურია, არასდროს არცერთი ჩემი მეზობელი არსად შემხვედრია. ალბათ, არა იმიტომ, რომ რაღაც სასწაული ხდებოდა, პირიქით – იმიტომ, რომ სასწაული არ ხდებოდა. უკვე ჩვენც ისე გვეჩქარებოდა სამსახურებში, როგორც ყველას. უკვე ჩვენც ისე ველოდებოდით უიქენდებს, როგორც ყველა. კულტურული საზღვარი დაინგრა.

გაზის გამათბობელთან 2 სკამი.

ამ კადრით მახსენდება ჩემი დამოუკიდებლად ცხოვრების პირველი წლები ვარკეთილის მესამე მიკრო. მეოცე კორპუსი, მე-2 სადარბაზო.

საღამოობით კლარა მსტუმრობდა, ვისხედით გამათბობელთან, ერთმანეთის პირისპირ. მე ასანთს ვათამაშებდი, მოვუკიდებდი, ჩავაქრობდი. კოლოფი მალევე იცლებოდა. შემდეგ, კლარა მიდიოდა.

ჩვენ ერთმანეთის პირისპირ ვისხედით, კედელზე კი, ბობ დილანის პოსტერი მეკიდა. მაშინ ამერიკული ოცნება მქონდა, ერთ ოთახში ვიყავით, მაგრამ კლარა უფრო შორს იყო, ვიდრე - ბობ დილანის ამერიკა.

კლარა რომელიღაც თეატრში მუშაობდა, დრამატურგის ასისტენტად. მოკლე თმები ქონდა, როგორც მწერალს. ეცვა, როგორც მწერალს. გამხდარი იყო, როგორც მწერალი. მაგრამ ვხვდებოდი, რომ შინაგანად ის სულაც არ იყო ისეთი დახვეწილი, ისეთი მკვდარი, როგორებიც მწერლები არიან.

კლარამ თავისი აივანი ამოაშენა და ამ ოთახს მხოლოდ საწერად იყენებდა. მას ვერ წარმოედგინა იქ ეწერა, სადაც კვერცხს წვავდა, წინდებს იცვამდა და თითს იცურებდა საცვლის ქვეშ. შეიძლება, სწორედ ამიტომ იყო მისი ნაწერები ასეთი ტყუილი, მის პერსონაჟებს კი ამერიკული სახელები ერქვათ.

კლარა ჩემს მოგონებაში არსებობს, როგორც ორი ნივთი: ჭიქა და ჯიბე. 1) ჭიქა - ერთხელ კლარას კაფის ვიტრინაში მოვკარი თვალი, ვიღაცას ელაპარაკებოდა და ვუყურებდი, როგორ ასხამდა ბოთლიდან ჭიქაში წყალს. წყალს, რომელსაც შემდეგ არ სვამდა.

2) ჯიბე - ერთხელ მის სპექტაკლზე წავედი, პარტერის უკიდურეს მარჯვენა მხარეს დავჯექი, რომ მისთვის მეყურებინა კულისებში. სპეკტაკლის განმავლობაში ვუყურებდი კლარას ხელებს, რომლებსაც ჯიბეში იწყობდა და იქიდან არაფერს იღებდა. და რა საჭიროა, ჯიბეში ჩაიყო ხელი, როცა იქიდან არაფერი ამოგაქვს?!

კლარა კვლავ აგრძელებდა ჩემთან სიარულს. ვისხედით გამათბობელთან. ის ჩაავლებდა ჩემს ხელს და მისი ტანსაცმლის შიგნით შეიცურებდა, მუცელზე, მკერდზე, ზურგზე. კოცნას რომ დავუპირებდი თავს წევდა. ალბათ, ასეც უნდა ყოფილიყო. ბებიაჩემს მოგონებები ოთახში ჰქონდა ჩაკეტილი, დედაჩემი საფლავისთვის მამზადებდა, ჩვენ გვყავდა კატა, რომელიც არ არსებობდა, კლარას დედა ბენზინის ავზით დარბოდა - ამის შემდეგ, ჩვენ არ შეგვეძლო უბრალოდ სექსი გვქონოდა, პრეზერვატივი ჩამომეცვა და, როცა ის შხაპს მიიღებდა, სიგარეტი მომეწია. შემდეგ კლარა წავიდოდა. გასვლისას კარს ვუღებდი, ის დამემშვიდობებოდა, მერე, ისევ გამათბობელთან ვჯდებოდი, სადაც ორი სკამი იდგა, ერთი - უკვე თავისუფალი. ერთ მსგავს დღესაც, როცა სკამზე დავჯექი, მივხვდი, რომ მარტოობა რაღაცის არქონა კი არა, რაღაცის აღარ ქონაა. იმ მომენტში გადავწყვიტე, რომ კლარა მიყვარდა. მგონია, კიბეებზე ჩასვლისას ისიც ამაზე ფიქრობდა, შემდეგ ნაყინის მანქანის სიგნალი გაისმა ეზოდან, ინსტიქტურად გავიხედეთ ორივემ. მე - ჩემი სახლიდან, მან - კიბეებზე მიმავალმა. მანქანამ ჩაიარა. როდესაც ფიქრს დავუბრუნდით, ვეღარ გავიხსენეთ რაზე ვფიქრობდით. ასე გავიდა წლები. ჩვენ არ გვახსოვდა, რომ ერთ მომენტში გადავწყვიტეთ, ერთმანეთი გვყვარებოდა.

 

***

მე განვაგრძობდი ცხოვრებას ვარკეთილის მესამე მიკროში, მეოცე კორპუსის მეორე სადარბაზოში. აქაურობა ჩემთვის ზედმეტად რეალური იყო. მხოლოდ მაშინ, როცა უცხო ქუჩებში ხეტიალისას დავიკარგებოდი, სიმშვიდით ვივსებოდი. იმის გაანალიზება, რომ არ ვიცოდი, სად ვიყავი, მახსენებდა ჩემს ძველ სამყაროს, მისტიურს: ბებიას, კალონკას, უჩინარ კატას, კლარას, დედას. ასე უფრო ახლოს ვიყავი ჩემს თავთან. მე ხომ არსადროს ვყოფილვარ “მე”.

მე 4 ქალი, 2 ომი და ერთი კატა ვიყავი.