დაწერილია 1045-1056 წლებში, გიორგი მთაწმინდელის მიერ, რომელიც იმჟამად ათონის ივერთა მონასტერს წინამძღვრობდა. გიორგი მთაწმინდელი იყო არა მარტო დიდად განათლებული მწერალი და ბიზანტიურ-ქართული კულტურების საუცხოო მცოდნე, არამედ თვით ამ კულტურის შემქმნელთაგანი და მრავალმხრივი სახელმწიფო და საეკლესიო მოღვაწე. 
თხზულება უძვირფასესი ძეგლია ბიზანტია-საქართველოს პოლიტიკური და კულტურული ურთიერთობის ისტორიისათვის, გვაწვდის ცნობებს ივერიის მონასტრის მესვეურთა ცხოვრებისა და სამწერლო საქმიანობის შესახებ, მთლიანობაში, იძლევა მე-10 საუკუნისა და მე-11 ს-ის დასაწყისის ქართული მწერლობის შესასწავლად იმგვარ მასალებს, რომლებიც ავტორს ამოუკრებია უტყუარი წერილობითი წყაროებიდან და შეუვსია ექვთიმეს მეგობართა, თანამოღვაწეთა და მოწაფეთა მოგონებებით.
    
        
            
    
    
    - ყდა
 
    
    - თავფურცელი
 
    
    - 1.
 
    
    - 2.
 
    
    - 3.
 
    
    - 4.
 
    
    - 5.
 
    
    - 6.
 
    
    - 7.
 
    
    - 8.
 
    
    - 9.
 
    
    - 10.
 
    
    - 11.
 
    
    - 12.
 
    
    - 13.
 
    
    - 14.
 
    
    - 15.
 
    
    - 16.
 
    
    - 17.
 
    
    - 18.
 
    
    - 19.
 
    
    - 20.
 
    
    - 21.
 
    
    - 22.
 
    
    - 23.
 
    
    - 24.
 
    
    - 25.
 
    
    - 26.