ზურაბ კაკაბაძე, როგორც კრიზისის ეპოქის მოაზროვნეთა უმრავლესობა, კრიტიკულად იყო განწყობილი თანამედროვეობის მიმართ. ოღონდ მისი კრიტიკა თავისებურია – სევდიანი. სევდა საშუალებას არ მისცემდა ტენდენციური ყოფილიყო. ერთ-ერთ ბოლო ლექსში მან ასეთი აზრი გაატარა: „წარსული იყო მაინც ლამაზი“. დიახ, მაინც! მიუხედავად თავისუფალი აზრის გამოხატვის შეუძლებლობისა. განათლებული მკითხველი კაკაბაძის პოეზიასაც იცნობს. თუ მისი ფილოსოფიური განსჯანი ოდესმე აქტუალობას დაკარგავენ, მისი პოეზია არასოდეს დაიშრიტება.
- ყდა
- თავფურცელი
- „სიზმარია, სიზმარია ყველაფერი...“ (რეზო კვესელავა)
- დიდი სიხარული
- როცა არაფერს ამბობენ
- * * * (ეს კიდევ ერთი)
- * * * (ფერადებად დამსხვრეული მზე გაჩვენონ)
- * * * (თვალისმომჭრელი სიმრავლე ფერთა)
- დრო
- * * * (დაბადებიდან სიკვდილამდე მიხვალ, დაიცდი)
- ბებერი მიწა
- მიწის ამბავი
- * * * (შენ ძველი აზრი გინდა იცოდე)
- * * * (განუწყვეტელი ტალღების რიგით)
- * * * (არის კაცი, არის ბედი)
- * * * (ამბობენ, ვითომცდა არ არსებობდე)
- * * * (ძველთაგანვე იტყოდნენ: იცვლება ყველაფერი)
- * * * (ნივთი ყოველი, დიდი და მცირე)
- * * * (უუძველესი, პირველყოფილი ინსტინქტისა არი)
- * * * (მოთავდა დღე და დადგა დაისად)
- * * * (მიდის, იშლება დახვეული კვამლი გველივით)
- ღვინისმა
- ხანდაზმული წიგნები
- ბეთჰოვენი
- * * * (ფერთა წარეტაცა თვალნი მიმნდობელი)
- * * * (მძიმე სიბერის ტვირთქვეშ დავშვრები)
- გათანაბრების სული
- * * * (შენ მხოლოდ იმედი ყოფილხარ ჩემთვის)
- * * * (თვალებს ვარიდებ ჟინიან ზეცას)
- მისი სიკვდილი
- * * * (უმზეო, უმზეო სიცოცხლეს დაგარქმევ)
- * * * (უმზერდეს დღეებს თითზე მისათვლელს)
- * * * (დაგრჩა ფიქრი, დაგრჩა მარტო განზრახული)
- * * * (მიყვარდი როგორც ლექსის სტრიქონი)
- * * * (მე ვიცდიდი სალექსოდ და სანექტაროდ)
- * * * (დამძიმებული ბნელი შელოცვით)
- * * * (ვიცი, მიცდიდი, მელოდი დიდხანს)
- * * * (ნისლი შეფენია ველს ყვავილებიანს)
- * * * (წახვედი... ჩვეულ აღმართს შეუდექ)
- * * * (მე არ მეგონა, ესოდენ მცირედიც)
- * * * (მიძინებული და ვერცხლისფერი)
- * * * (ზღვა იყო ისეთი)
- * * * (საღამოდროის გვიმზერს ირიბად)
- * * * (აქ სიმშვიდეა მძიმე და სრული)
- * * * (თვალები ჩემი – დარდისაგან დანასისხლარი)
- * * * (რამდენი დამრჩა დაუნახავი)
- * * * (მე გულგახსნილი შენთან მოვედი)
- * * * (არ იშლი შენსას და აღარ გესმის)
- * * * (მზერაში მუდამ დაჟინებაა)
- * * * (მოვიდა... – სიზმარში ნახული გეგონა)
- * * * (შენ ყველა გქონდა, ვერ დაუფასე)
- * * * (ქალი ხარ... შენთვის რაც უნდა იყოს)
- * * * (შეუცნობელი დაგძრავს ოცნება)
- * * * (თვალებში გედგას ბრწყინვალე ფერად)
- * * * (ისევ ერთობი ბავშვურ თამაშით)
- როგორც ნამდვილი ფოქსტერიერი
- * * * (ყვავილები გიყვარს, ფერადი ყვავილები)
- * * * (მკერდმოქარგული ზღაპრები)
- ოცნება
- * * * (როგორც რო ზღვის ტალღა)
- * * * (ბალღი ვიყავი და მე მჯეროდა)
- * * * (ცა დარღვეული, ვარსკვლავთვალება)
- ისევ სოფელი
- * * * (იქ, სადაც სოფლის შუაგულია)
- * * * (ახალ რიჟრაჟზე გაგივლია)
- * * * (გულაღმა წევხარ...)
- * * * (მამლის ძახილს რო ვისმენდით ამაღამ)
- სოფელში
- * * * (ცაზე ეკიდა მთვარე უსასოდ)
- * * * (ეზოს შუაგულ გაწოლილა ბებერი ძაღლი)
- * * * (ძველთაძველ ტაძრებში მგზავრივით შესვლა)
- * * * (ვიცი, დაჰკრავდნენ ვეფხის ტორივით)
- * * * (მინახავს: კაცისგან მთა მთაზე მიდგება)
- * * * (ჯავრზე რო იყო, მუხლსა სცემდა)
- * * * (ბნელში მდუმარებდნენ)
- * * * (ჯიხვის რქა ჯიხვის რქას დაეჯახა)
- წაღვერში
- დედა
- სასაფლაოზე
- * * * (მიცვალებულთა უსიტყვო მზერით)
- მინორი
- დაღამება
- სიხარული
- ბნელი ფანჯრები
- * * * (მოვიდა ღრუბელი ტყვიისფერ ფიქრებად)
- აკაცია
- ბაღის ჩრდილები
- * * * (დღე არი ნაცრისფერი)
- * * * (გათენდა კიდეც, დილაა მშვიდი)
- თებერვალი
- ქუჩაში
- ფოთლები
- ნოემბერში
- * * * (გახედავ კიდევ: არავინ არა ჩანს)
- * * * (ოჯახის ალერსით თავს იგრძნობ მშვენივრად)
- მოღალატენი
- * * * (ეხლა მძიმე სიყვარული ფერს რო გართმევს)
- თქვენ!
- * * * (პატარა ბავშვი მაყვლისთვალება)
- შენ
- * * * (სუსტი და კუნთნაკლული სული მისი)
- * * * (მე შენს თვალებში დამინახავს სოფლის მინდვრები)
- * * * (თითქოს ცა დაეშვა ცის სიმაღლიდან)
- * * * (გასრულდა ზღაპრების ბოლოც)
- * * * (როცა მოვიდა მძიმე ავდარი)
