უკვე შეიძლება ითქვას, რომ ნატა ვარადამ იპოვა თავისი სტილი, მიაგნო თავის თავს მხატვრულ-პოეტურ სტიქიაში. მას აქვს თვითგამოხატვის წესი, ნება და უნარი. ნატა ვარადა არის ნათელხილვის ოსტატი, რომელიც ლექსს კი არ სწერს, არამედ აშენებს, აღმართავს, აყალიბებს როგორც თვითკმარ სივრცეს, სადაც ახალ სიცოცხლეს ანიჭებს მითო-პოეტურ სიმბოლოებს... პოეტურ ტექსტებში ეთერის, ყამარის, ცამცუმის, მესეფის ასულთა თუ სხვა ზღაპრულ-მითოლოგიურ პერსონაჟთა გამოჩენა იმას მოასწავებს, რომ დესტრუქციის სულიდან იბადება მხატვრული სინამდვილე. ფრაგმენტი წარმოადგენს მთელს. ვარადასეული მანერა, პოსტმოდერნისტული ციტირების ხერხს მოგვაგონებს, სინამდვილეში მიზნად ისახავს მითის დეტალებად დაშლას და ამ დეტალებიდან ახალი, სუბიექტური რეალობის შექმნას. მის ლექსში ენობრივი, ინტონაციური და აზრობრივი ნიშნები შერწყმულია ჰარმონიად, რომელიც ემსახურება ესთეტიკურ ფასეულობათა მხატვრულ გაფორმებას. ნატა ვარადას ეპიკურ ხილვებში არის წესრიგი, სისტემა, სიუჟეტი, დინამიკა და მიწიერება. წესრიგი იმისათვის, რომ სიტყვა და იდეა თანხმიერი იყოს; სისტემა იმისათვის, რომ ფოლკლორულმა არქიტიპმა პოეტურობა შეინარჩუნოს; სიუჟეტი იმისათვის, რომ იდეამ იცოცხლოს; დინამიკა იმისათვის, რომ მკითხველმა აღქმის რიტმი არ დაკარგოს; მიწიერება იმისათვის, რომ ზეცა არ გაქრეს თვალთახედვიდან და შედგეს რეალობა, პოეტური რეალობა.
ჟურნალი „ჩვენი მწერლობა“, 27 ივლისი, 2012. №15 (171)
- ყდა
- თავფურცელი
- სახლის წერა
- ეგზოცირზმი
- უშენობა
- თქვი
- გადადებულთა
- დაუმთავრებელი ძლისპირები
- * * * (კაცი დაგრძელებული დარდით.)
- * * * (მეტროს მგზავრი უცხო ქალი)
- * * * (შენთან პირველი სარეცელი –)
- * * * (ყველა უცხო და ყველა არიფი)
- * * * (შენი მდუმარება ჩემი მარადიულობაა)
- * * * (შემოდი ჩემი სხეულის ყველაზე ბურუსიან)
- * * * (ჩვენ ვართ ხეები, ერთმანეთისკენ გადახრილები)
- * * * (მზესუმზირების ყვითელ ჭალაკში)
- * * * (მე აღარსად ვარ შემორჩენილი)
- * * * (მუზეუმის ექსპონატების თვალებით მიმზერ)
- * * * (მერე როგორ ბალღდება კაცი)
- * * * (იცი რამდენი დილა ვხედნე)
- * * * (აბა, მიამბე შენზე, გაზაფხულო)
- * * * (დარდმა იცის სიელმე)
- * * * (მე გზად სული გადმომივარდა)
- * * * (ხო რიყავდი შენს თავს)
- * * *
- სულთათანა უცხოსთვის
- ეს იცი
- თოჯინების სკივრი
- MARKA. საკრის მეორე მხარე, წყალმცენარე
- ნაცრად
- წყლად
- სისხლად
- MARKA. ამიტას დაკიდებული დარდები
- ბუტკო
- მღვიმის ჰიმნი
- სტალაგმიტები – „კვიპაროსები“ მზის ჩრდილში
- ჩემი მინიატურული გეიშა
- ვაშლის ხეები – წითელმიწით მირზას ხელები (ბალადა)
- სამშობლო ელეგიურია
- მოლაპარაკე ფრინველები
- ფლეიტისთვის
- დაგეროტიპი
- მინიატურები
- კვირიონები
- Varada mudra
- Moll
- რომ შენ დამბადო
- გველების შემლოცველთა სიმღერა
- მუნჯის ენა
- რუკა
- გვარის ხე კომპასით
- მოულოდნელად მწვანე ქლიავი ალაპარაკდა
- ხელის ანბანი
- იყიდება სახლი
- მდინარის გაღმა
- აღმოსავლური ტკბილეული
- რელიეფი. ბზის ხე
- სუფიზმი
- კიდობანი
- კარიბჭე. განსვლა
- ფრენა ოკეანის მიღმა
- ჩემი ბირთვული ომი
- ანტრაქტიდის ოაზისები
- რელიეფი. პიეტა
- გამამაცხადე სამმზეოსაო
- ჰრქუა მას იესუ: მასუ მე წყალი
- ზურგიდან
- ცვალებადი ფაზები
- გაიცინეთ, ახლა ჩიტი გამოფრინდება
- საკურა
- ჩემო ცალმხრივო სიყვარულო
- არა იყო რა
- ღამის სამსაათიანი ლოცვებიდან
- საგზაო ნიშნები
- სისხლისაღება
- ჯვარი და ჯვარცმა
- აღმოსავლეთი დასავლეთით
- უცნობი ჯარის კაცი
- სანიშნე. იამბიკო
- დაუჯდომელი წმინდა ადრიანე და ნატალიასი (საშინაო საკითხავი)
- ესკიზი
- რაბია (პოემა)
- რამადანის თვე
- რუბაქის თვე
- შამანის თვე
- ზაფხულის სიჩუმით თენებები
- რთვლობისას
- მესეფების ასულები ნოემბერში
- ნაზმი
- ცამცუმის სადიდებელი
- ეთეროვანი ივნისის საღამო
- ფასკუნჯის ფრთა
- ყამარი
- დერვიშული თქმანი
- …ან ვიოლინოსთვის ორკესტრის თანხლებით…
- სულეთი
- წაწალო
- იქნებ ციდან კი არა, მიწიდან მოდიხარ?
- გუთნისდედა
- ყრუ ელია
- სამსხვერპლო
- თეთრი დევი
- * * * (ყვითელი ავტობუსის მონოტონურობა)
- * * * (ეს მე ვიყავი ამ დღის ბებია ქალი)
- ორი გამჟღავნება
- მზის მყოლი ანგელოზი
- უკანასკნელი
- პოლუსის მიდამო
- წყლის დედის შელოცვებიდან
- ხელმწიფის შვილის ყამარის მოთქმა
- ლაზარე
- ნახევარრკალა
- Marching Song
- საჩეჩელი
- თეთრი ქვები
- შიდა საზღვრები. სამიზნე
- ვოისა ვარადა
- * * *
- სქოლიო
